به گزارش خبر۲۴،در میانه ویرانه‌های غزه، پروژه‌ای خزنده اما عمیق در حال شکل‌گیری است: کوچ جمعی، برنامه‌ریزی‌شده و ساختارمند ساکنان بومی به خارج از وطن. این‌بار نه با تانک و بمب، بلکه با دیپلماسی، مشوق مالی و وعده توسعه؛ اما جوهره همان است؛ «پاک‌سازی قومی». آنچه امروز با عنوان «رایزنی‌های اسرائیل با کشورهای آفریقایی و آسیایی» مطرح می‌شود، تنها پوششی برای مرحله دوم پروژه آپارتاید است؛ پایان دادن به حضور فلسطینیان در خاک فلسطین.
افشای محور عملیات، موساد، واشنگتن و شرکای پذیرنده
به گزارش آکسیوس، رئیس موساد در دیداری محرمانه با استیو ویتکاف، فرستاده ویژه آمریکا، خبر از مذاکرات تل‌آویو با سه کشور داد، اتیوپی، اندونزی و لیبی. طبق ادعاها، این کشورها آمادگی مشروط خود را برای «پذیرش گسترده ساکنان غزه» اعلام کرده‌اند؛ پذیرشی که البته در ازای دریافت امتیازات سیاسی و اقتصادی از آمریکا، شکل خواهد گرفت. نقش واشنگتن در این میان، نه صرفاً حمایتی که «مشروط‌سازی سیاست خارجی دیگران برای تسهیل جنایت» است. هنوز موضع رسمی اعلام نشده، اما سکوت کاخ سفید در برابر این خبرها، بوی تایید ضمنی می‌دهد.
ترامپ و تولد طرح؛ از «انتقال» تا «تصاحب»
این ایده، محصول امروز نیست. ریشه‌های آن به ژانویه ۲۰۲۵ بازمی‌گردد؛ زمانی که دونالد ترامپ در یک نشست خبری با نتانیاهو، رسماً از طرح «خروج اجباری فلسطینی‌ها از غزه» به سوی مصر و اردن پرده برداشت. واکنش فوری کشورهای عربی، از جمله قاهره و امان، منفی بود؛ اما این مخالفت‌ها نتوانست سد پیشروی طرح شود. چندی بعد، ترامپ پا را فراتر گذاشت و سخن از «مالکیت دائمی آمریکا بر غزه» به میان آورد؛ تصرف سرزمینی و اشغال فیزیکی با نقاب بازسازی. این جملات بی‌سابقه، نه‌تنها افکار عمومی فلسطینی، بلکه وجدان حقوقی جهان را نیز آزرد.
نژادپرستی سیستمی در لفافه‌ی ژئوپلیتیک
آنچه امروز با عنوان «طرح جایگزینی جمعیت» پیگیری می‌شود، در واقع «صورت جدیدی از نسل‌کشی مدرن» است. سیاستمداران آمریکایی و اسرائیلی، شرایط فاجعه‌بار انسانی در غزه را نه محصول جنایت خود، بلکه بهانه‌ای برای مشروعیت‌زدایی از ادامه زندگی مردم در سرزمین‌شان می‌دانند. تخریب، سپس کوچ، و در نهایت اشغال؛ این سه‌گانه، دستورکار پنهان پشت رایزنی‌های اخیر موساد است. هم‌زمانی این طرح با زمزمه‌های پایان جنگ و تمرکز بر «دوران پساجنگ»، نشان می‌دهد که پروژه نه صرفاً تاکتیکی، بلکه راهبردی و چندلایه است.
آزمایشگاه سکوت بین‌المللی، هشدار درباره تکرار فاجعه
آنچه در جریان است، نه یک سناریوی فرعی که یکی از کلیدی‌ترین خطوط عملیات آینده در منطقه است. اگر جامعه جهانی در برابر این کوچ اجباری با پوشش «داوطلبانه»، سکوت کند، نه‌تنها فاجعه غزه تکمیل خواهد شد، بلکه الگوی خطرناکی از تغییر بافت جمعیتی با مجوز دولت‌های غربی در تاریخ ثبت خواهد شد؛ الگویی که می‌تواند در سایر نقاط بحرانی جهان تکرار شود. مقاومت در برابر این طرح، آزمونی برای نهادهای بین‌المللی و افکار عمومی آزاد است؛ آزمونی که بار دیگر نشان خواهد داد؛ «صهیونیسم، آپارتاید را بازتعریف کرده و آمریکا حامی مستقیم آن است.»
