-
اندازه متن
+
به گزارش خبر۲۴،تقریباً یک هفته تا آغاز رسمی مناسک حج باقی مانده اما حالا دیگر نمی‌توان به‌راحتی در خیابان‌های مکه گام برداشت؛ چرا که هر لحظه موجی از زائران با قلب‌هایی لبریز از شوق و چشمانی پر از اشک به‌سوی مسجدالحرام روانه می‌شوند.از هر گوشه جهان، با هر زبان و نژاد آمده‌اند تا در این خاک مقدس روحشان را به خدا گره بزنند. مکه شهری که قلبش با تپش کعبه زنده است و هر زائر با هر گام به‌سوی پاکی و نزدیکی به معبودش می‌رود.از دور مناره‌ها و گنبدهای مسجد همچون نگین‌های نورانی در دل شب می‌درخشند و جلوه‌ای شگفت‌انگیز به فضا داده‌اند اما چیزی که در این میان بیشتر از همه چشمگیر است جمعیتی است که در لباس‌های سفید احرام با شور فراوان به‌دور کعبه می‌گردند.
وارد مسجدالحرام که می‌شوی انگار از دغدغه‌های دنیا و مشغله‌هایش جدا می‌شوی. اصلاً حس می‌کنی که طواف دیگر عبادتی ساده و معمولی نیست.در این ایام انبوه زائران برای طواف صف می‌کشند؛ به‌طوری که گاه مسیر نیم‌ساعته طواف به دلیل ازدحام جمعیت بیش از یک ساعت طول می‌کشد اما در این مسیر هیچ ناله‌ای نمی‌شنوی، هیچ اعتراضی به چشم نمی‌بینی بلکه هر گامی که برمی‌داری، مملو از عشق و خشوع است. گرمای سوزان و فشار جمعیت نیز بخشی از این عشق و آزمونی است که خدا برای محک‌زدن ایمانت پیش پایت گذاشته است.حتی مردانی که هنوز به نیت محرم شدن وارد نشده‌اند، برای ورود به طبقه همکف مسجدالحرام باید لباس احرام بپوشند. این یک قانون است اما بیشتر از قانون یک یادآوری است. اینکه کسی بر دیگری برتر نیست. نه کسی تاجی بر سر دارد و نه دیگری لباسی پر زرق و برق.
در این حلقه بزرگ بعضی آرام قدم می‌زنند و بعضی بی‌قرار. یکی آیات قرآن را با اشک زمزمه می‌کند و دیگری ساکت است اما از لرزش لب‌هایش می‌شود فهمید که دلش فریاد می‌زند. جمعیت گاهی آن‌قدر متراکم می‌شود که دیگر طواف، عبادتی آرام نیست؛ آزمونی است از صبر، شانه‌به‌شانه با عشق.حج تمرین است. تمرین دل‌کندن. تمرین یکی‌شدن با جمع. تمرین دیدن دیگری، و در او دیدن خود. تمرین پذیرشِ خستگی، فشار، گرما و باز هم ادامه‌دادن، فقط برای یک چیز آن هم لبیک گفتن به ندای خدا و گشتن دور کعبه. البته نه یک دور، بلکه هفت دور عاشقانه.روزهای آینده مکه پر خواهد شد از شور و هیجان اوج مناسک حج؛ از عرفات، مشعر، تا منا، هر کدام با زیبایی‌ها و سختی‌های خاص خود. اما همین روزهای پیش از آغاز رسمی، مکه حال و هوایی دارد که شاید هیچ‌گاه نتوان آن را به‌درستی شرح داد.
صدای زمزمه‌های قرآن، دعا و لبیک‌های پرشور در فضای مسجد پیچیده و روح هر بیننده‌ای را به تلاطم وا می‌دارد.عبور از میان جمعیت پرشور زائران، هر لحظه یادآور این است که هر قدم و هر نفس دعوتی است برای رسیدن به آرامش حقیقی به کعبه‌ای که در مرکز زمین و دل‌های زائران قرار دارد. اینجا جایی است که هر کس در برابر عظمت خدا، کوچک و فروتن می‌شود اما در دل بزرگ‌ترین عاشق.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟