گزارش اختصاصی خبر۲۴،تحلیل میدل‌ایست مانیتور نشان می‌دهد که غرب بیش از دو قرن رؤیای ساخت «خاورمیانه جدید» را در سر داشت؛ رؤیایی که امروز به‌طور رسمی فروپاشیده است. آمریکا و اروپا که روزگاری مدعی مهندسی نظم منطقه بودند، اکنون نه قدرت مدیریت بحران‌ها را دارند و نه توان تحمیل طرح‌های خود به بازیگران اصلی منطقه.
پروژه خاورمیانه جدید؛ همیشه روی کاغذ موفق
به باور این رسانه، طرح‌های تجزیه‌ای سایکس–پیکو، رژیم‌سازی‌های استعماری، و سپس نسخه آمریکایی «نظم نوین خاورمیانه» همگی بر یک اشتباه راهبردی بنا شدند؛غرب تصور کرد مردم منطقه فاقد هویت سیاسی پایدار و توان مقاومت هستند.
نتیجه اینکه نقش ملت‌ها و هویت‌های مقاومتی بیشتر شد، رژیم‌های وابسته، بیش‌از حد بزرگ‌نمایی شدند و اینکه آینده منطقه به نفع بازیگران بومی تغییر کرد.
فروپاشی معماری امنیتی آمریکا
میدل ایست مانیتور تاکید می‌کند که واشنگتن سال‌ها با حضور نظامی، پیمان‌سازی امنیتی و ایران‌هراسی، تلاش کرد معادلات را مهندسی کند؛ اما اکنون همه نشانه‌ها از عقب‌نشینی استراتژیک آمریکا حکایت دارد.
قدرت‌یابی ایران و محور مقاومت، صهیونیسم را از «هژمونی» به «دفاع» کشانده و آمریکا را وادار کرده برای جلوگیری از فروپاشی نظم موجود، نقش آتش‌نشان را بازی کند؛ نه مهندس نظم آینده.
تغییر روایت، از «پیروزی» به «مدیریت شکست»
آمریکا دیگر به دنبال پیروزی در منطقه نیست؛ تنها می‌خواهد شکست خود را کمتر محسوس کند.امروز سیاست خارجی واشنگتن از تهاجمی به واکنشی تغییر کرده، اولویت از ساخت نظم جدید به کاهش هزینه شکست تبدیل شده و نقش تاریخی قدرت‌های غربی در منطقه کاهش یافته و مرجعیت ژئوپلیتیک خود را از دست داده‌اند.
ظهور معماران جدید امنیت منطقه
این گزارش صراحت دارد که آینده منطقه نه در اتاق‌های فکر غرب، بلکه در میدان‌های مقاومت رقم می‌خورد.
ایران اکنون؛
– در محور تصمیم‌سازی امنیتی منطقه نقش اول دارد
– از شامات تا باب‌المندب عمق راهبردی ایجاد کرده
– توان تهاجمی و بازدارندگی نوینی را تثبیت کرده است.
همچنین مقاومت در لبنان و غزه و یمن، نمونه‌های زنده پایان نظم قدیم هستند.
در مجموع باید گفت به‌گفته‌ی میدل‌ایست مانیتور؛
1. غرب پروژه خاورمیانه جدید را باخته است.
2. معادله قدرت به‌طور قطعی به نفع بازیگران بومی تغییر کرده است.
3. ایران مرکز ثقل هر طرح امنیتی آینده است، چه غرب بپذیرد، چه مقاومت ادامه بدهد.
4. دوران تحمیل راه‌حل‌های خارجی پایان یافته و عصر تصمیم‌سازی بومی آغاز شده است.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟