گزارش خبر۲۴،عبدالحسین روح‌الامینی
در آن مقطع ما دانشجویان قصد داشتیم در سالگرد شهادت دانشجویان در ۱۳ آبان ۱۳۳۲، اعتراض خود را به پذیرش شاه از سوی آمریکا اعلام کنیم. در تلاش بودیم بیانیه‌ای صادر کنیم مبنی بر اینکه ایالات متحده نباید مانند ۲۸ مرداد در امور داخلی ایران مداخله کند. همچنین خواستار بازگرداندن اموال ملت ایران نیز بودیم. در آن سال‌ها در کشورهای مختلف جهان تسخیر یا اشغال موقت سفارتخانه‌ها به‌عنوان شکل تازه‌ای از اعتراض سیاسی و رسانه‌ای رواج داشت.
دانشجویان انقلابی ایران نیز چنین اقدامی را در قالب یک حرکت نمادین طراحی کردند. در واقع برنامه‌ریزی قبلی هنگام تسخیر سفارت برای طولانی شدن ماجرا وجود نداشت. برای همین تدارکات دانشجویان نیز بسیار ابتدایی بود؛ مثلاً چند قفل و زنجیر، دو بلندگو و چند کارتن خرما برای پذیرایی ساده از شرکت‌کنندگان که این اقلام را من یک روز قبل از تسخیر سفارت خریده بودم. آنچه به‌سرعت این حرکت اعتراضی را به جریانی ملی و تاریخی تبدیل کرد، دو حرکت دیگر بود؛ موج حمایت مردمی و پشتیبانی رهبر انقلاب.
از روزهای دوم و سوم تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، آنجا به محل حضور و همبستگی اقشار مردم تبدیل شد، مردمی که از سیاست‌ها و دخالت‌های آمریکا در امور داخلی ایران منزجر و خشمگین بودند.در سوی دیگر سیاست، دولت موقت قرار داشت که قبلاً چند بار استعفا داده و با مشکلات مدیریتی و سیاسی روبه‌رو بود.
پس از این واقعه دولت موقت استعفای خود را تقدیم رهبر انقلاب کرد که پذیرفته شد. بنابراین حمایت رهبر انقلاب از اقدام دانشجویان و اعلام آن به‌عنوان «انقلاب دوم»، مسیر جدیدی را در سیاست داخلی و خارجی جمهوری اسلامی رقم زد.
هماهنگی‌های دانشجویان برای تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، میان دانشجویان پنج دانشگاه اصلی تهران، شهید بهشتی، امیرکبیر، شریف، تربیت معلم و چند دانشکده کوچک‌تر انجام شد. برنامه‌ریزی دانشجویان، فقط چند روز ماندن در سفارت بود و تصمیم اولیه این نبود که این اقدام ۴۴۴ روز طول بکشد. اما حمایت مردمی، فضای انقلابی جامعه و موضع امام خمینی(ره)، این رویداد را به واقعه‌ای ۴۴۴روزه بدل کرد که در حافظه تاریخی ملت ایران به‌عنوان یک رویداد مهم پس از انقلاب ثبت شد.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟