گزارش خبر۲۴،بازگشت بخش عمده ناوگان نفتکش‌های ایران به رادارهای جهانی، در ظاهر یک اقدام ساده فنی به‌نظر می‌رسد، اما در میدان واقعی رقابت قدرت‌ها، معادل یک جابه‌جایی بزرگ در جنگ اطلاعات دریایی است. غرب که سال‌ها با برچسب «قاچاق نفت» به ایران، مسیر فروش انرژی را ناامن‌سازی کرده بود، اکنون با واقعیتی مواجه شده که کنترل آن بسیار پیچیده‌تر است؛ زیرا حرکت تازه ایران نه عقب‌نشینی، بلکه بازتعریف قواعد بازی است.
ایران با فعال‌سازی دوباره سامانه‌های شناسایی کشتی‌ها، فشار تحریمی را به نقطه‌ای منتقل کرده که هزینه مقابله با آن برای آمریکا و متحدانش بالا می‌رود. روشن است: نفتکشی که در تاریکی حرکت می‌کرد، هدفی آسان برای توقیف بود؛ اما نفتکشی که با اعلام موقعیت و رعایت پروتکل‌های بین‌المللی حرکت می‌کند، تبدیل به بازیگری قانون‌مند و صاحب حق می‌شود و هرگونه مزاحمت علیه آن، تبعات حقوقی و سیاسی جدی برای طرف مقابل به همراه دارد.
این تغییر تاکتیکی، در سطح راهبردی به‌معنای یک پوشش امنیتی مشروع برای تجارت انرژی ایران است؛ اقدامی که پیام مستقیم به شرکای شرقی و منطقه‌ای دارد: تجارت با ایران امن، قابل رصد و در چهارچوب قواعد جهانی است. در چنین شرایطی، راهبرد تحریم‌محور واشنگتن برای «ترساندن خریداران نفت ایران» با بن‌بست مواجه می‌شود.
با این حال، اهمیت اصلی عملیات ایران در جایی دیگر نهفته است؛ مدیریت میدان ادراک دشمن. هنگامی که نگاه اطلاعاتی غرب به‌جای تحولات هسته‌ای، موشکی و منطقه‌ای، موقتاً به دریا معطوف می‌شود، ایران عملاً بخشی از فشار نظارتی را از حوزه‌های حیاتی‌تر دور می‌سازد. این همان موازنه در پرده است؛ یعنی افزایش شفافیت در سطحی که انتخاب ایران است، برای تأمین پوشش در سطحی که حساس‌تر و استراتژیک‌تر است.
در یک جمع‌بندی راهبردی، آنچه رسانه‌های غربی «خروج از سایه» می‌خوانند، در حقیقت بازی هوشمندانه ایران با سایه‌ها است؛ ایران نه در حال تسلیم، که در حال جابه‌جایی میدان بازی است؛ نه در حال شفافیتِ تحمیلی، که در حال شفاف‌سازی مدیریت‌شده برای افزایش عمق مانور راهبردی خویش است. این تحول پیام دارد؛ایران امروز بازیگری است که قواعد شطرنج تحریم را خود بازنویسی می‌کند؛ نه مهره‌ای که با تهدید جابه‌جا شود.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟