گزارش اختصاصی خبر ۲۴؛ اسرائیل طی سال‌های اخیر با دو جریان متضاد مواجه شده است که وضعیت امنیت، اقتصاد و جمعیت این رژیم را به چالش کشیده است. از یک سو، سیاست جذب مهاجران از جوامعی با هویت یهودی مشکوک، مانند اعضای «بنی منشیه» در شمال‌شرق هند، ادامه دارد و از سوی دیگر، خروج گسترده شهروندان تحصیل‌کرده و طبقات متوسط، روندی معکوس را رقم زده است.
مهاجرت هندی‌ها به اسرائیل، با ادعای «بازگشت به ریشه‌ها» و تحت قانون بازگشت، بخش عمده‌ای از سیاست جمعیتی رژیم صهیونیستی را شکل می‌دهد. اعضای این جامعه، که خود را نوادگان یکی از قبایل اسرائیل باستان می‌دانند، در عمل هیچ مستندات ژنتیکی یا تاریخی معتبر برای اثبات یهودیت خود ارائه نکرده‌اند. با این حال، اسرائیل با بهره‌گیری از ابزارهای مذهبی و ادعای «بازگشت»، مسیر جذب آنان را هموار کرده است. این سیاست، در ظاهر انسانی و دینی جلوه می‌کند، اما در واقع ابزاری است برای تقویت جمعیت یهودی و مقابله با کاهش نسل بومی و فرار نخبگان.
همزمان، خروج گسترده شهروندان اسرائیلی از کشور، به ویژه پس از جنگ غزه در اکتبر ۲۰۲۳، بحران عمیقی را برای رژیم ایجاد کرده است. آمارهای رسمی نشان می‌دهند که در سال ۲۰۲۴ بیش از ۸۰ هزار نفر اسرائیل را ترک کردند، رقمی که ۵۰ تا ۸۰ درصد بیشتر از میانگین دهه‌های گذشته است. این گروه شامل نخبگان اقتصادی، فناوری، پزشکی و دانشگاهی است؛ یعنی همان بخش‌هایی که بنیان‌های توسعه و نوآوری جامعه اسرائیل را شکل می‌دهند.
پیوند این دو جریان، نشان می‌دهد که سیاست جمعیتی اسرائیل با هدف جایگزینی طبیعی نخبگان و طبقه متوسط با مهاجران تازه‌وارد، نه تنها موفق نبوده بلکه خود بحران‌آفرین است. مهاجران «بنی منشیه» با مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند و برای بهره‌مندی از حقوق شهروندی مجبور به پذیرش سبک زندگی ارتدوکس و تغییر هویت می‌شوند. در این میان، نخبگان بومی، جامعه و اقتصاد اسرائیل را ترک کرده‌اند و این رژیم را در معرض «فرار مغزها» و ضعف ساختاری قرار داده است.
علاوه بر پیامدهای جمعیتی، این سیاست‌ها پیامدهای هویتی و امنیتی نیز به همراه دارد. پذیرش گسترده مهاجرانی با هویت مبهم، همزمان با خروج نخبگان، ترکیب جمعیتی را به صورت مصنوعی بازسازی می‌کند و انسجام فرهنگی و اجتماعی جامعه را تهدید می‌نماید. کارشناسان هشدار می‌دهند که این روند، اسرائیل را در برابر چالش‌های بلندمدت هویتی، اقتصادی و امنیتی آسیب‌پذیر خواهد کرد.
در مجموع، پروژه جذب «بنی منشیه» و سیاست جمعیتی اسرائیل، نمونه‌ای از بازسازی مصنوعی جمعیت است که نه تنها بحران خروج نخبگان را جبران نکرده، بلکه تنش‌های داخلی و شکاف‌های هویتی را افزایش داده است. اسرائیل امروز با یک پارادوکس جدی مواجه است؛ تلاش برای تثبیت جمعیت یهودی در حالی که پایه‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خود را از دست می‌دهد.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟