به گزارش خبر۲۴،آیا یک نظام ناکارآمد می‌تواند کشوری را که از نظر ارتش، تجهیزات و قدرت دفاعی کاملاً وابسته است، به یک کشور دارای اقتدار دفاعی، نظامی، امنیتی و بازدارندگی بلکه فراتر از آن دارای قدرت ضربه متقابل در برابر هر نوع عامل تهدید تبدیل کند؟
آیا یک نظام سیاسی ناکارآمد، می‌تواند ایران موسوم به ژاندارم منطقه و تحت فرمان آمریکا در دوران قبل از انقلاب را، به قدرت برتر و دارای نفوذ راهبردی در منطقه غرب آسیا تبدیل کند؟
آیا یک نظام سیاسی ناکارآمد، می‌تواند طی ۴٠ سال به استناد گزارش سازمان ملل، شاخصه توسعه انسانی ایران را ۶٠ پله ارتقا بخشیده و از این جهت جمهوری اسلامی رتبه اول رشد این شاخص را از آن خود کند؟
شاخصی که از ترکیب چهار کمیت عددی در سه حوزه سلامت و بهداشت، آموزش و سطح مناسب زندگی به دست می‌آید. یکی از نتایج این ارتقای ۶٠ پله‌ای، افزایش شاخص امید به زندگی از ۵٠ سال قبل از انقلاب به ٧٧ سال در مقطع فعلی است.
آیا یک نظام سیاسی ناکارآمد، می‌تواند رتبه علمی کشور را از رتبه ۵۶ جهان به رتبه ١۶ و از رتبه ۵ در منطقه به مرتبه ١ منطقه ارتقا داده و سرعت رشد علم در ایران را ١١ برابر میانگین سرعت رشد علم در جهان کند؟
آیا یک نظام سیاسی ناکارآمد، می‌تواند رتبه ایران در علوم نانو، بیوشیمی و زیست مولکولی، علوم هوا فضا، علوم فیزیک و علوم ریاضی را از رتبه بالای ۵٠ به رتبه زیر ١۶ ارتقا داده و در علوم ژنتیک و سلول‌های بنیادین، ایران را بعد از آمریکا در رتبه دوم جهان قرار دهد؟
یک نظام سیاسی ناکارآمد، نمی‌تواند رتبه ایران در ثبت اختراعات را از رتبه ٣٩ جهان به رتبه ٧ جهان در سال ٩۴ برساند.
یک نظام سیاسی ناکارآمد، نمی‌تواند در مدت ۴٠ سال، خطوط ریلی کشور را بیش از دو برابر با ارتقای ٢٠ پله‌ای رتبه ایران در رتبه‌بندی ترابری خطوط ریلی جهان، رشد ۶ برابری ترابری کالا به کمک خطوط ریلی در کشور، رشد ٢۵ برابری تعداد مسافران جابه‌جا شده با استفاده از خطوط هوایی، رشد ١۵ برابری بار جابه‌جا شده با استفاده از خطوط هوایی، افزایش ۴/۴ برابری طول جاده‌های کشور، افزایش ٨ برابری آزادراه‌های کشور، افزایش ١٢/۵ برابری جاده‌های روستایی برساند.
نظام سیاسی ایران اگر ناکارآمد بود، نمی‌توانست رتبه ایران را در علم انرژی از رتبه ۵٧ در جهان در دوران پهلوی، به رتبه ١١ جهان و از رتبه ٧ در منطقه به رتبه اول منطقه رسانده و ایران را در رتبه هشتم جهان در میان کشورهای تولیدکننده جهان قرار دهد.
جمهوری اسلامی اگر ناکارآمد بود، نمی‌توانست رتبه ایران در علم انرژی هسته‌ای را از رتبه ٨۶ جهان به رتبه ١١ و از رتبه ١١ به رتبه ١ در منطقه ارتقا دهد.
جمهوری اسلامی اگر ناکارآمد بود، نمی‌توانست رتبه ایران را در صنعت فولاد از رتبه ٣٠ جهان به رتبه ١٠ ارتقا دهد.
اگر نظام سیاسی ایران ناکارآمد بود، در حوزه امنیت غذایی هیچ گاه رشد چهار برابری شاخص تولید مواد غذایی، رشد چهار برابری شاخص تولید محصولات کشاورزی، رشد بیش از سه برابری شاخص تولید دام، رشد ١٠ برابری تولید گوشت مرغ، رشد بیش از ١/۵ برابری سرانه تأمین گوشت به ازای هر شخص، رشد پنج برابری سرانه مصرف ماهی و غذاهای دریایی و روند به شدت کاهشی مرگ و میر بر اثر سوء‌تغذیه در ایران پدید نمی‌آمد.
اگر جمهوری اسلامی ناکارآمد بود، نمی‌توانست فقیر بودن ۴۶ درصدی مردم ایران در دوران پهلوی را به حدود ١۴ درصد کاهش دهد. کسانی که تصور می‌کنند فقط در ایران فقیر وجود دارد، به آمارهای معتبر بین‌المللی توجه کنند که میزان فقر در دیگر کشورها را گزارش می‌کند، مانند فقر بیش از ١٢ درصدی مردم آمریکا، فقر ١٩ درصدی مردم انگلستان، فقر ١۴/٨ درصدی مردم فرانسه، فقر ١٨ درصدی مردم ژاپن، فقر ۵٠ درصدی افراد بالای ۶٠ سال در کره جنوبی، فقر ٢١/٩ درصدی مردم ترکیه و فقر ٢۵ درصدی مردم در عربستان.
