به گزارش خبر۲۴، یکی از چالش‌های اصلی ماهواره‌هایی که قرار است مدت‌زمان طولانی در مدار باقی بمانند، افت ارتفاع تدریجی آن‌هاست که بیشتر به علت گرانش زمین رخ می دهد. این پدیده باعث می‌شود ماهواره از مدار مطلوب خود خارج شود و در عملکرد آن اختلال ایجاد شود. در همین راستا، طراحی و به‌کارگیری سیستم‌های پیشرانش برای اصلاح مدار، تغییر موقعیت یا حتی پایداری وضعیت ماهواره، از الزامات فنی محسوب می‌شود.
در جریان ارائه آخرین دستاوردهای فضایی کشور، متخصصان حوزه فضایی کشور از ساخت کامل سیستم پیشرانش ماهواره مخابراتی ناهید 2 به‌صورت بومی خبر دادند.
به گفته کارشناسان، ماهواره ناهید 2 که قرار است به مدت 5 سال در مدار باقی بماند، به‌منظور حفظ ارتفاع و موقعیت مداری، به سیستم پیشرانشی مجهز شده که قادر به اصلاح ارتفاع مداری تا 50 کیلومتر است.
سه نوع تراستر و انتخاب نوع مناسب برای ناهید 2
به‌طور کلی، سه نوع تراستر (سامانه رانش) در ماهواره‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد:
تراسترهای گاز سرد
تراسترهای شیمیایی گرم (مایع یا جامد)
تراسترهای الکتریکی(یونی)
برای ماهواره مخابراتی ناهید 2 از تراسترهای گاز گرم استفاده شده است؛ نمونه‌ای که به‌طور کامل در داخل کشور توسعه یافته و در آن از اجزای بومی مانند مخزن کامپوزیتی، شیرهای فشار بالا و تراسترهای کنترلی استفاده شده است. این قطعات پیشرفته، با توجه به حساسیت بسیار بالا و سطح فناوری پیچیده‌شان، در سطح بین‌المللی به‌راحتی در دسترس نیستند.
در کنار سیستم رانش، مجموعه‌ای از فناوری‌های مکمل نیز در ساخت این ماهواره به کار رفته است. از جمله آن‌ها می‌توان به پوشش‌ها و چسب‌های پلیمری برای عایق‌کاری حرارتی و عایق رسانا، چه در درون موتور و چه در سطح خارجی ماهواره، اشاره کرد. این مواد نیز به‌طور کامل در داخل کشور و توسط پژوهشگاه‌های داخلی تولید شده‌اند و بخشی از زنجیره خودکفایی فضایی ایران را تشکیل می‌دهند.
ماهواره‌ای با باتری‌های بومی
ماهواره ناهید 2 همچنین به باتری‌هایی مجهز است که از سلول‌های لیتیوم- یون ساخته‌شده در داخل کشور تولید و در فرم های مختلف بسته‌بندی شده‌اند. این باتری‌ها باید در طول عمر 5 ساله ماهواره، ده‌ها هزار سیکل شارژ و دشارژ را بدون افت محسوس ظرفیت تحمل کنند؛ مسئله‌ای که نیازمند دقت بالا در طراحی و انتخاب مواد اولیه است.
ماهواره ناهید 2 که با مأموریت مخابراتی طراحی شده، در حال حاضر آماده پرتاب است و به‌عنوان یکی از نمادهای خودکفایی صنعت فضایی ایران معرفی می‌شود. ساخت داخلی سیستم‌های پیچیده‌ای مانند پیشرانش، مخزن گاز، عایق‌های حرارتی، چسب‌ها و باتری‌ها، نشان‌دهنده حرکت تدریجی اما استوار کشور به‌سوی تثبیت جایگاه در زنجیره فناوری‌های پیشرفته فضایی است.
