آمده بودند بمانند ولی آن‌ها رفتند و خرمشهر پاره تن ایران ماند

به گزارش خبر۲۴، سوم خرداد را روز ملی شنوندگان عزیز می‌نامید و می‌خندید، بعد هم همیشه می‌پرسید: واقعاً کسی هست که آن جملات «شنوندگان عزیز، توجه فرمایید… شنوندگان عزیز توجه فرمایید… خونین‌شهر، شهر خون، آزاد شد!» را با آن لرزش خفیف پنهان شده در صدای مجری بشنود و مو به تنش راست نشود؟ کسی هست که چشم‌هایش تر نشود و قلبش از شوق و افتخار نلرزد؟

خرمشهر را به نام قدیمش محمره می‌گفتند، با آن آب سرخ که خاک رس داشت. بعدها خرمشهر نامش شد و وقتی بعثی‌ها آمدند روی دیوارها نوشتند: «جئنا لنبقی» یعنی آمده‌ایم که بمانیم. حرف جسورانه‌ای است از طرف کسانی که قرار بود ۳ روزه به تهران برسند، ولی ۳۴ روز طول کشید تا همین یک شهر را بگیرند و ۱۹ ماه بعد، بعد از ۵۷۵ روز مجبور شدند بروند.

این دیوارنوشته یک سند تاریخی است. وقتی بچه‌های خودمان وارد خرمشهر می‌شوند، بهروز مرادی که فرمانده جوانی بود و حالا شهید شده است، آن را می‌بیند و می‌گوید برای حفظ این جمله یک پست نگهبانی بگذارند، مبادا در آن گیرودار کسی بیاید و نداند این جمله چه ارزشی دارد؛ مبادا رویش چیزی بنویسند و خرابش کنند. و بدون اینکه به ارزش سندی و تاریخی این جمله آگاهی داشته باشند، شعارهای دیگری روی آن بنویسند و این سند را از بین ببرند. با این کار او این دیوار نوشته ماند و عکس‌های زیادی هم از آن در آرشیو عکاسان جنگ باقی مانده است. این معلم خرمشهری چند روز پس از آزادی خرمشهر، تابلویی در آستانه ورودی خرمشهر نصب می‌کند و روی آن می‌نویسد: «خرمشهر، جمعیت ۳۶ میلیون نفر.» عددی که تا آن زمان جمعیت کل ایران برآورد شده بود، چهار سال بعد بر اساس سرشماری سال ۱۳۶۵ که نزدیک‌ترین آمار رسمی به آن زمان است، جمعیت ایران در حدود ۴۹.۴ میلیون نفر گزارش شده است.

سوم خرداد ۱۳۶۱، خرمشهر انگار قلب ایران بود که حالا آزاد می‌شد از فشار. این پیروزی تأثیر زیادی در روند جنگ داشت و از مهمترین رخدادهای جنگ تحمیلی بود که سرنوشت و ماهیت جنگ را تغییر داد. ارتش عراق برای تصرف خرمشهر تبلیغات رسانه‌ای بسیاری انجام داده بود. فرار ارتش عراق از خرمشهر با چند هزار کشته و اسیر، مشکلات مهمی را برای ارتش عراق فراهم آورد. از طرف دیگر این پیروزی توازن سیاسی – نظامی جنگ را به سود ایران تغییر داد و توانایی‌های رزمی فرزندان ایران را ثابت کرد؛ در شرایطی که همه دنیا از صدام پشتیبانی می‌کردند و ایران برای داشتن ساده‌ترین چیزها، نه تجهیزات نظامی بلکه حتی سیم خاردار با مشکل روبرو بود.