به گزارش خبر۲۴، اما هر سال ابعاد تازه‌ای از این روند آشکار می‌شود. سال گذشته فیلم «دانه انجیر معابد» محمد رسول‌اف، بیش از آنکه با ویژگی‌های سینمایی‌اش مطرح باشد، با حاشیه‌ها و حمایت رسانه‌ای به موفقیت رسید.
امسال نیز سعید روستایی با فیلم جدیدش «زن و بچه» همین مسیر را دنبال کرده است. گرچه این فیلم با مجوز داخلی ساخته شد، اما شرکت فرانسوی حامی پروژه مدعی است که تولید آن مستقل از تهیه‌کننده رسمی بوده و هدف صرفاً دریافت مجوز داخلی بوده است.
وقتی از فیلمنامه های سفارتی سخن میگوییم دقیقا این سبک کار مدنظر است. سفارت فرانسه در تهران سرپل سفارش محتوا با مول کلان به فیلمسازان جهت تولید سینمایی و یا سریال در پلتفرم هاست.
روستایی در نشست خبری فیلم، با تأکید بر تلخی روایت و نمایش جامعه مردسالار، کوشید نگاه جشنواره و رسانه‌های خارجی را جلب کند.
اما واقعیت این است که مسائل مطرح‌شده در فیلم‌های او – مانند مردسالاری یا بحران خانواده – نه‌تنها به شکل اغراق‌آمیز و ناعادلانه به تصویر کشیده شده‌اند، بلکه جنبه‌ای جهانی دارند و محدود به ایران نیستند.
سعید روستایی نیز در این میان مستحق نقد جدی است.
او با علم به سلیقه جشنواره‌ها، به فیلمنامه‌هایی روی آورده که با سیاه‌نمایی، تحریف واقعیت و دروغ‌پردازی نوشته شده‌اند؛ گویی سفارشی هستند تا نظر محافل خاص خارجی را جلب کنند.
چنین رویکردی نه‌تنها به بی‌اعتمادی مخاطب داخلی منجر می‌شود، بلکه در نهایت هویت فرهنگی و رسالت هنری سینماگران ایرانی را خدشه‌دار می‌کند.
جشنواره‌هایی که امروز معیارشان نه خلاقیت، بلکه تطابق با خط‌مشی‌های ضدایرانی است، در حال تبدیل هنر به ابزاری سیاسی برای ضربه‌زدن به فرهنگ این سرزمین‌اند.
