به گزارش خبر۲۴، خشونت علیه کودکان، پدیده‌ای پنهان اما گسترده است که در ابعاد مختلف جسمی، روانی و عاطفی رخ می‌دهد. برخلاف آنچه انتظار می‌رود، این خشونت‌ها اغلب نه در خیابان و محله‌های ناامن، بلکه در محیط‌هایی رخ می‌دهد که باید مأمنی برای امنیت و آرامش کودک باشند: خانه، مدرسه و حتی محل کار.
واقعیت تلخ آن است که کودک ممکن است در خانه از سوی والدین یا بستگان مورد خشونت قرار گیرد و در مدرسه جایی که باید فرصتی برای رشد و حمایت روانی فراهم باشد نیز از سوی برخی کادر آموزشی یا هم‌کلاسی‌ها با انواع آزارهای روانی، تحقیر یا حتی تنبیه بدنی مواجه شود.
تصاویر و ویدئوهایی که گاه‌وبیگاه از خشونت علیه دانش‌آموزان در مدارس منتشر می‌شود، تنها بخش کوچکی از واقعیتی است که بسیاری از کودکان آن را تجربه می‌کنند اما کمتر شنیده می‌شود همچنین خشونت‌های روانی، بی‌صدا اما ویرانگر، در بسیاری موارد نادیده گرفته می‌شوند و همین بی‌توجهی می‌تواند آثار ماندگاری بر روان کودک باقی بگذارد.
در چنین شرایطی حمایت از کودکان در برابر خشونت، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است؛ وظیفه‌ای بر دوش خانواده، نظام آموزشی، نهادهای حمایتی و جامعه.
4 ژوئن به عنوان روز جهانی حمایت از کودکان قربانی خشونت و تجاوز نامیده شده است تا تاکیدی بر حقوق کودکان سراسر جهان و لزوم حمایت از آنها در برابر حوادث خشونت آمیز، سوءاستفاده جنسی و ترور باشد.
به همین بهانه، گفت‌وگویی با سید حسن موسوی چلک معاون سلامت اجتماعی سازمان بهزیستی درباره وضعیت خشونت علیه کودکان در ایران و نقش اورژانس اجتماعی در حمایت از قربانیان داشتیم.
تسنیم: چه نوع خشونت‌هایی بیشتر علیه کودکان اتفاق می‌افتد و معمولاً از سوی چه افرادی اعمال می‌شود؟
بیشترین خشونت‌هایی که علیه کودکان اعمال می‌شود، از سوی افرادی است که به آنها نزدیک‌تر هستند مثل والدین، اعضای بزرگ‌تر خانواده، سرپرست کودک یا در محیط‌هایی مانند مدرسه و محل کار از سوی دانش‌آموزان بزرگ‌تر یا حتی کادر آموزشی اعمال خشونت از سوی این افراد که کودک تصور می‌کند به آنها بسیار نزدیک است باعث می‌شود او بیشتر در معرض آسیب روانی قرار گیرد.
