به گزارش خبر۲۴،در فضای سیاسی ایران که گاه به‌شدت قطبی و ملتهب می‌شود، برخی چهره‌های اصلاح‌طلب کوشیده‌اند فارغ از هیجان‌های زودگذر و فرصت‌طلبی، با رویکردی منصفانه و استدلال‌محور به تحلیل مسائل بپردازند. این افراد، اگرچه ممکن است نقدهای جدی به بخش‌هایی از حاکمیت داشته باشند، اما تلاش کرده‌اند با پرهیز از ادبیات تهییجی و دوقطبی‌ساز، گفت‌وگویی سازنده برای رشد جامعه ایجاد کنند. چهره‌هایی مانند عطاالله مهاجرانی، محمد قوچانی، محمد عطریانفر و شمس‌الواعظین و امثال آنها در مقطع بعد از جنگ با درک شرایط خطیر جامعه، کوشیده‌اند با تحلیل‌های خود، فضایی را فراهم کنند که در آن، اختلاف‌نظرها نه به عنوان تهدید، بلکه به مثابه فرصتی برای تضارب آرا و پیشرفت جامعه دیده شود. این افراد، اگرچه گاه مواضعی متفاوت با جریان‌های اصولگرا دارند، اما از ابزارسازی هیجانی یا اهریمن‌نمایی رقیب پرهیز کرده‌اند. تفاوت رویکرد منصفانه با فرصت‌طلبی سیاسی نکته حائز اهمیت این است که منصفانه سخن گفتن به معنای هم‌رأی بودن با همه جریان‌ها نیست. برخی از این چهره‌ها نقدهای اساسی به سیاست‌های کلان کشور دارند، اما شیوه بیان آنها در این ایام به جای تخریب، مبتنی بر استدلال و احترام متقابل است. این همان چیزی است که جامعه ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز دارد: گفت‌وگویی که نه بر مبنای حذف رقیب، بلکه بر اساس تلاش برای فهم مشترک شکل بگیرد.
-
اندازه متن
+
در مقابل، برخی جریان‌های سیاسی، چه در اصلاح‌طلبان و چه در اصولگرایان، ترجیح می‌دهند با ادبیات تند و عوام‌پسند، احساسات را تحریک کنند. این روش اگرچه ممکن است در کوتاه‌مدت توجه بیشتری جلب کند، اما در بلندمدت به تعمیق شکاف‌های اجتماعی و کاهش امکان گفت‌وگوی سازنده منجر می‌شود. ضرورت الگوسازی از گفت‌وگوی عقلانی رسانه‌ها و نخبگان سیاسی می‌توانند با الگوسازی از این شیوه تعامل، فضای عمومی را به سمت استدلال‌محوری به جای هیجان‌محوری سوق دهند. طبیعی است که در این مسیر، نه همه نظرات مورد پذیرش همگان خواهد بود و نه اختلاف‌نظرها از بین می‌رود، اما جامعه می‌آموزد که تفاوت‌ها را بدون تولید نفرت مدیریت کند. خبرگزاری فارس نیز اگرچه ممکن است با بسیاری از دیدگاه‌های این چهره‌ها هم‌رأی نباشد، اما می‌تواند از رویکرد منصفانه و غیرتهییجی آنها به عنوان الگویی برای تعامل سیاسی یاد کند. این نه به معنای تأیید تمام مواضع آنها، بلکه به معنای به رسمیت شناختن سبک گفت‌وگوی مداراجویانه است. جامعه ایران امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند فضایی برای گفت‌وگوی منطقی و به دور از ادبیات تخریبی است. چهره‌هایی که با حفظ انتقادهای خود، از افتادن به دام قطبی‌سازی اجتناب می‌کنند، الگوهای مناسبی برای این مسیر هستند. شاید این روش در کوتاه‌مدت به اندازه شعارهای تند توجه جلب نکند، اما در بلندمدت، راه موثری برای رشد جمعی و عبور از بحران‌های سیاسی است.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟