به گزارش خبر۲۴،در روزگار پر از تناقض سیاست جهانی، وقتی ۲۵ کشور مدعی حقوق بشر و دموکراسی از جمله انگلستان، فرانسه، ژاپن، کانادا و استرالیا، در بیانیه‌ای مشترک خواستار توقف فوری جنگ غزه می‌شوند، انتظار می‌رود این خواسته فراتر از کلمات بر صفحه کاغذ باشد. اما داده‌های واقعی نشان می‌دهد که این وعده‌ها، بیش از آنکه گفتمان اخلاقی و سیاسی باشند، نمایش‌های مهیج دیپلماسی توخالی‌اند که بر بستر منفعت‌طلبی و محاسبات اقتصادی بنا شده‌اند.
واقعیت‌های تلخ در سایه شعارهای پرطنین
نگاهی دقیق به روابط اقتصادی این کشورها با رژیم صهیونیستی، به‌ویژه از منظر پایگاه داده «Observatory of Economic Complexity»، پرده از یک دوگانگی فاحش برمی‌دارد. آنها نه تنها روابط تجاری گسترده‌ای با اسرائیل دارند، بلکه در مواردی حجم تبادلات کالا و خدمات خود را حتی در بحبوحه جنگ و فجایع انسانی در غزه افزایش داده‌اند. این روابط از صادرات فناوری‌های پیشرفته و تجهیزات نظامی تا واردات کالاهای مصرفی و دارویی را دربرمی‌گیرد.
در این معادله، دغدغه‌های بشردوستانه رنگ می‌بازد و منافع اقتصادی پررنگ‌تر از صدای مظلومان غزه جلوه می‌کند.
دیپلماسی دوپهلو؛ سیاستی در خدمت منفعت
این بیانیه‌ها در واقع ابزاری است برای مهار فشار افکار عمومی داخلی و سیاسی، تا دولت‌ها بتوانند همزمان در بازی حقوق بشر باقی بمانند و هم از «امنیت منافع» اقتصادی خود محافظت کنند. این وضعیت نه تنها تلاش‌های صلح و آتش‌بس را تضعیف می‌کند، بلکه پیامدهایی منفی در اعتماد جهانی به سازوکارهای بین‌المللی حقوق بشر برجای می‌گذارد.
در حقیقت، این نمایش دیپلماتیک دوگانه، درها را به روی استمرار خشونت و بی‌رحمی می‌گشاید و فرصتی برای رژیمی می‌سازد که ماه‌هاست با قساوتی بی‌سابقه در غزه جولان می‌دهد.
پیامدهای شکست سیاست دوگانه
ریاکاری آشکار این کشورها در محکوم کردن لفظی جنگ و ادامه روابط اقتصادی عمیق، فراتر از تضاد منافع است؛ این وضعیت، نشان از بحرانی عمیق در مناسبات بین‌المللی دارد که با بی‌عملی در برابر جنایات اسرائیل، مجوز ادامه تجاوز و کشتار را صادر می‌کند.
این تناقض نه تنها حیثیت و اعتبار بین‌المللی مدعیان حقوق بشر را مخدوش ساخته، بلکه صدای عدالت‌طلبان و فعالان حقوق بشر را در سراسر جهان خاموش می‌کند.
گذار از شعار به عمل
آتش جنگ غزه خاموش نخواهد شد، مگر اینکه جامعه بین‌الملل فراتر از نمایش‌های لفظی، وارد عرصه تصمیم‌گیری و فشار واقعی شود. توقف این تراژدی انسانی نیازمند گام‌های ملموس و قاطع از سوی همان کشورهایی است که امروز در بیانیه‌ها به فریاد عدالت می‌پردازند، اما همزمان جیب خود را پر از سودهای اقتصادی از روابط با اسرائیل می‌کنند.
تا زمانی که اقتصاد بر سیاست ارجح باشد، حقوق بشر تنها بر جلد کتاب‌های سیاست مدرن نقش می‌بندد و غزه، تنها قربانی سردرگمی و تضاد منافع جهانی خواهد بود.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟