به گزارش خبر۲۴،آنچه امروز در غزه اتفاق می‌افتد، یعنی اشغال و کشتار با گلوله و بمباران در مرحله اول و بعد غارت و محاصره و کشتار بر اساس گرسنگی در مرحله دوم؛ تجربه جنگی غرب است.
وقتی رسانه و نهادهای بین المللی توسط ظالمِ قاتل اداره می‌شود؛ صدای مظلوم کشته شده به کجا می رسد؟
حقیقت این است که ماجرای غزه نه یک اتفاق، که تجربه تکرار شده غرب در ایران است؛ آن هم در دو مرحله. اول در جریان جنگ جهانی اول یعنی قحطی ۱۲۹۸–۱۲۹۶ هجری خورشیدی (۱۹۱۷ تا ۱۹۱۹ میلادی) با اشغالگری روس و انگلیس و خصوصا انگلیسی‌ها که ۳ میلیون ایرانی از گرسنگی و بیماری‌های ناشی از قحطی مردند! و دوم در جریان جنگ جهانی دوم قحطی (۱۳۲۲–۱۳۲۰ )و پس از فرار رضاخان و اشغال کشور توسط روس و انگلیس، انبارهای غذا توسط قوای متفقین غارت شد. وسایل حمل و نقل در اختیار جبهه متفقین قرار گرفت.
شاه فرار کرده بود و محمدرضای جوان هم خود را مدیون انگلیسی‌ها می دانست و در برابر کشتار مردم فقط تماشاچی بود. منابع علمی میزان کشته شده‌های ایران را در این قحطی حدود چهار میلیون نفر برآورد کردند. یعنی به فاصله بیست و شش سال؛ از جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم که ایران خود را بی طرف اعلام کرد، کشور هم اشغال شد، هم مردمش به ضرب گلوله اجنبی کشته شدند و هم با قحطی مدیریت شده غربی، ۷ میلیون نفر قتل عام شدند و غرب مدرن مدعی حقوق بشر، همین قدر بی رحم است.
اکنون نیز و در عصر رسانه، کشتار مردم غزه را جهان به تماشا نشسته است؛ گویی فقط فیلمی غم‌انگیز است برای اشک ریختن در سالن تاریک سینما و تمام!
