گزارش اختصاصی خبر ۲۴؛ سعید همتی،
در حالی امروز رئیس جمهور کشورمان تهران را به مقصد نیویورک برای حضور در هشتادمین نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد ترک کرد و روز چهارشنبه در سازمان ملل به سخنرانی می‌پردازد که جریان غربزده داخلی از روز های گذشته توقعات غیرواقعی و دغدغه های صرفاً حزبی خود را به عنوان مطالبات ملی در سطح رسانه ها مطرح می کنند.
مهمترین دغدغه این روزهای رهبران و رسانه های این جریان از رئیس جمهور در سفر به نیویورک آن است که با دونالد ترامپ دیدار کند و تمام مناقشات و اختلافات بیش از ۱۰۰ ساله ایران با ایالات متحده آمریکا را با یک مصافحه پایان دهد!
قالب کردن دغدغه های حزبی به جای مطالبات مردمی
گویی تمام آنچه به عنوان اهداف بالادستی ایالات متحده آمریکا در نظم نوین جهانی در دهه های گذشته طراحی شده، بک یک دست دادن رئیس جمهور ایران با رئیس جمهور آمریکا دچار دگرگونی می شود و غرب به سرکردگی آمریکا، دمی بعد از آن مصافحه خواهد پذیرفت که ایران به عنوان یک کشور مستقل از تمام انچه در حقوق بین الملل برای یک کشور به رسمیت شناخته شده است، برخوردار خواهد بود!
به زعم این جماعت، بعد از این رویداد تاریخی تمام تحریم های اولیه و ثانویه آمریکا علیه ایران، تحریم های اتحادیه اروپا و تحریم های متنوع شورای امنیت سازمان ملل بالمره برداشته خواهد شد! دیگر آمریکا در موضوعات داخلی کشور دخالت نخواهد کرد، دیگر مردم روی تحریم های حقوق بشری، تحریم های موشکی و فعالیت های منطقه ای را به خود نخواهند دید و بویژه تحریم های دارویی و پزشکی علیه مردم ایران لغو خواهد شد.
روابط تجاری، اقتصادی و مالی و بانکی ایران با سایر کشورها به حالت نرمال خود باز خواهد گشت و جامعه شاهد سرمایه گذاری سرشار شرکت های بزرگ تجاری و اقتصادی دنیا خواهد بود آنهم بدون ممانعت آمریکا و متحدانش!
در ادامه به نمونه های از درخواست های مستمر وابستگان به جریان غربزده داخلی برای تحت فشار قراردادن رئیس جمهور برای تن در دادن به خواسته های این جریان اشاره می شود.
مشتی از خروار فشار به رئیس جمهور
روزنامه سازندگی همانند دیگر رسانه های وابسته به این جریان، بر روی یک پروژه متمرکز شده است و آن ضرورت «توافق جامع با آمریکا» است، به طوری که عضو حزب کارگزاران در سرمقاله خود با پافشاری بر دیدار رئیس‌جمهور با ترامپ می‌نویسد: «گویی همه این افراد، اعم از؛ اهالی رسانه، مدیران دولتی، فعالین سیاسی و … پیش‌فرض ثابت ذهنی‌شان این است که انجام این سفر، لازم‌الاجرا و حصول توافق نیز قطعی است! اما هیچ‌کس به این امر توجهی ندارد که دیدار با رئیس‌جمهور آمریکا و مذاکره مستقیم، گرچه از شروط کافی و مورد نیاز برای حصول به توافقی جامع و بن‌بست‌شکن است، اما آنچه شرط لازم و تمام‌کننده در راستای تحقق این امر بوده و می‌باشد، چیزی نیست جز وجود اراده‌ای جدی و معطوف به عمل برای اخذ تصمیمی بزرگ و شهامت اجرای آن.»
در نمونه ای دیگر غلامحسین کرباسچی مدعی می شود اگر قرار است رئیس‌جمهور با ترامپ دیدار نکند، بهتر از به آمریکا نرود!: «اگر قرار است سفر آقای پزشکیان مانند سفر سال قبل و سفر سایر روسای جمهور در سال‌های گذشته باشد، بهتر است نرود. شاید یک سخنرانی انجام دهند و تأثیری هم در روحیه مردم داشته باشد، اما اگر می‌خواهند یک تحولی برای مردم و کشور ایجاد کنند، باید با یک اراده و اختیار کامل به این سفر بروند. یعنی لازم است که خدمت مقام معظم رهبری و هر فرد و نهاد دیگری که صاحب اختیار هستند برود و اختیارات لازم را برای این سفر دریافت کند تا برای مردم آرامش و زندگی در شأن آنان را به ارمغان بیاورند.»
غفلت از دشمنی ها را صرفا پای ساده لوحی بگذاریم؟!
از دست موضع گیری طی روزهای اخیر در سطح رسانه های فارسی وابسته به مراکز جاسوسی غرب تا رسانه های داخلی وابسته به یک جریان نشانه دار بسیار بوده است، آنهم در شرایطی این خواسته های هیجانی مطرح می شود که شخص ترامپ در کنار نتانیاهو به تمامیت ارضی کشور حمله و ضمن به سخره گرفتن استقلال و حاکمیت سیاسی کشور، ۱۰۰۰ تن از مردم کشورمان را شهید کرده اند.
چطور می توان توجیه کرد که این جریان با پیشینه سیاه ایالات متحده امریکا در دشمنی با ملت ایران و البته ادامه دشمنی های این کشور و متحدانش در تقابل با جامعه ایرانی که آخرین نمونه آن حمله نظامی ۱۲ روزه به کشور بوده است، می توان وارد مذاکراتی شد که نتیجه آن از قبل مشخص است؟
مگر پیش شرط آمریکایی ها با ایران بارها مطرح نشده است و آن اینکه ایران باید برای مذاکره با این کشور باید نسبت به تمام فعالیت های هسته ای، موشکی و منطقه ای خود چشم پوشی کند. مگر نه این است که اغماض نسبت به حقوق حقه جامع ایرانی در صنایع هسته ای و موشکی سرنوشتی شبیه به اوکراین و لیبی را برای کشور رقم خواهد زد، بنابراین این اصرار و پافشاری برای انعقاد یک توافق نامه جامع با امریکا تلقی جز خیانت آگاهانه را به ذهن متبادر می سازد؟
چرا جماعت غربگرا از رئیس جمهور نمی خواهند که در تریبون رسمی سازمان ملل فریاد مظلومیت جامعه ایرانی را به گوش نمایندگان سایر کشورها رسانده و از نقض فاحش حقوق بشر و حقوق بین الملل توسط آمریکا و اسرائیل با حمله بدون پشتوانه حقوقی به کشور بگوید.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟