گزارش اختصاصی خبر ۲۴ در روزهایی که رژیم صهیونیستی درگیر بحران داخلی، شکست امنیتی و فروپاشی وجهه بین‌المللی است، برگزاری نشست «شرم‌الشیخ» با حضور سران برخی کشورهای عربی، اسلامی و غربی و به میزبانی مصر، بیش از هر چیز تلاشی برای بازسازی چهره رژیم اشغالگر و شخص دونالد ترامپ بود. این نشست نه به‌منظور تحقق صلح، بلکه در خدمت پروژه‌ای بزرگ‌تر برای احیای روند عادی‌سازی و ادغام صهیونیست‌ها در ساختار منطقه برگزار شد.
هدف نخست
در شرایطی که کارزار انتخاباتی ترامپ بر محور بازگشت اقتدار آمریکا در خاورمیانه متمرکز شده، نشست شرم‌الشیخ فرصتی تبلیغاتی برای معرفی او به‌عنوان «سفیر صلح جهانی» بود. رسانه‌های غربی و برخی شبکه‌های عربی وابسته، با برجسته‌سازی حضور ترامپ در این نشست، کوشیدند چهره‌ای آرام‌طلب و میانجی از او بسازند؛ همان فردی که در عمل، آتش جنگ در غزه را شعله‌ور کرد و با انتقال سفارت آمریکا به قدس، یکی از تندترین مواضع ضدفلسطینی تاریخ را رقم زد. در واقع، صلح‌سازی ادعایی ترامپ چیزی جز بازسازی برند سیاسی او در قالبی مذهبی و انسان‌دوستانه نیست.
هدف دوم
نشست شرم‌الشیخ در ادامه مسیر توافقات موسوم به «ابراهیم» تعریف می‌شود؛ توافقاتی که با هدف عادی‌سازی روابط کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی طراحی شد. اکنون این پروژه در قالب جدیدی تحت عنوان «صلح ابراهیمی دوم» دنبال می‌شود. هدف آن است که از مسیر نشست‌های چندجانبه، عادی‌سازی به‌صورت نرم، تدریجی و با ادبیاتی مذهبی ـ فرهنگی در افکار عمومی منطقه نهادینه شود. به‌همین دلیل، نشست اخیر با ترکیبی از سران عرب، مقامات غربی و روحانیون میان‌دینی برگزار شد تا پوشش معنوی برای پروژه سیاسی واشنگتن و تل‌آویو فراهم گردد.
ایران؛ بازیگر هوشمند و مستقل
در میانه این نمایش پرزرق‌وبرق، تصمیم ایران برای عدم حضور در نشست، حامل پیامی روشن و راهبردی بود. جمهوری اسلامی با درک دقیق اهداف پشت‌پرده این اجلاس، از حضور در میزی که هدفش مشروعیت‌بخشی به رژیم اشغالگر و بازسازی چهره ترامپ بود، پرهیز کرد. این تصمیم، در واقع تداوم راهبرد سیاست خارجی «استقلال و عزت» ایران است که هرگونه صلح تحمیلی و ساختگی را مردود می‌داند. همین موضع فعالانه سبب شد تا محور غربی ـ عبری در تحقق یکی از اهداف تبلیغاتی خود ناکام بماند.
در مجموع باید گفت، نشست شرم‌الشیخ نه یک گردهمایی صلح‌طلبانه، بلکه تلاشی برای احیای نظم مطلوب آمریکا و اسرائیل در منطقه بود. نمایش «ترامپِ صلح‌ساز» و «اسرائیلِ صلح‌طلب» دو روی یک سکه‌اند که هدفشان بازسازی اقتدار ازدست‌رفته واشنگتن و بازگرداندن تل‌آویو به مدار عادی سیاست منطقه است.
در مقابل، ایران با اتخاذ موضعی هوشمندانه، از تبدیل‌شدن به ابزار مشروعیت‌بخش این بازی تبلیغاتی پرهیز کرد و نشان داد که در میدان سیاست خاورمیانه، نه تنها بازیگر منفعل نیست، بلکه خود طراح قواعد جدید است.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟