به گزارش خبر۲۴،به نقل از روزنامه هیل، نزدیک به ۳۶ سال پیش، آمریکا برای برکناری مانوئل نوریگا، رهبر نظامی وقت پاناما به این کشور حمله کرد. نیرویی متشکل از ۲۷ هزار نفر، تنها در عرض دو هفته بر مقاومت پاناما غلبه کرد. نوریگا که به ایالات متحده منتقل شد، به جرم قاچاق مواد مخدر و پولشویی محکوم شد. او ۱۸ سال را در زندان میامی گذراند تا اینکه در سال ۲۰۱۰ برای مواجهه با اتهامات بیشتر پولشویی به فرانسه مسترد شد.
مانند جورج اچ. دبلیو. بوش، چهل و یکمین رئیس جمهور آمریکا که نوریگا را «سلطان مواد مخدر» نامید، ترامپ، نیکولاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، را به قاچاق مواد مخدر متهم کرده و او را به باندهای جنایتکار مرتبط دانسته است. ترامپ تمایل خود را برای برکناری مادورو از قدرت پنهان نکرده است.
اما حمله به ونزوئلا تکرار جنگ دو هفته‌ای آمریکا علیه پاناما نخواهد بود. اول از همه، ونزوئلا دوازده برابر پاناما مساحت دارد و جمعیت آن حدود هشت برابر بیشتر است. در واقع، فقط شبه‌نظامیان مادورو از کل جمعیت پاناما بزرگتر هستند.
همچنین مشخص نیست که مخالفان در ونزوئلا در کنار آمریکا برای سرنگونی مادورو همکاری کنند. ونزوئلایی‌ها ممکن است سیاست خود را کنار بگذارند و از سرزمین خود دفاع کنند، دقیقا مانند روس‌ها، با وجود رنج‌هایشان در دوران پاکسازی بزرگ استالین، در سال ۱۹۴۱ برای دفاع در برابر تهاجم آلمان متحد شدند.
تجربه بیست ساله آمریکا در افغانستان، مانند تجربه شوروی در اواخر قرن بیستم، نشان می‌دهد که چگونه یک نیروی مصمم می‌تواند همچنان در برابر یک مهاجم خارجی بسیار توانمندتر از نظر فنی مقاومت کند و در نهایت پیروز شود.
در نهایت، این احتمال را نمی‌توان رد کرد که سایر کشورها به کمک ونزوئلا بیایند. گوستاوو پترو، رئیس جمهور کلمبیا، ماه گذشته اظهار داشت که هرگونه حمله آمریکا به ونزوئلا، حمله به تمام آمریکای لاتین تلقی خواهد شد. پترو چپ‌گرا، که دوره ریاست جمهوری‌اش تا هفت ماه دیگر به پایان نمی‌رسد، چندین درگیری لفظی با ترامپ داشته و ممکن است آماده باشد تا نیروهای بسیار توانمندتر و عمدتا آموزش دیده توسط خود ایالات متحده را برای کمک به مادورو اعزام کند.
لولا دا سیلوا، رئیس جمهور برزیل، که با ترامپ در مورد تجارت و پیگرد قانونی ژائیر بولسونارو، رهبر سابق برزیل درگیر شده است، نیز ممکن است به کمک مادورو بیاید. لولا گفته است که ترجیح می‌دهد رابطه‌ای «متمدنانه» با واشنگتن داشته باشد. دخالت ارتش برزیل که بسیار توانمندتر از ارتش ونزوئلا است، شانس پیروزی سریع آمریکا را بیشتر کاهش می‌دهد.
در نهایت، دوستان مادورو در چین که تاکنون، مانند روسیه، به جای تسلیحات، با بیانیه از او حمایت کرده‌اند، می‌توانند در صورت حمله جدی آمریکا، موضع خود را تغییر دهند. هر تجهیزات نظامی که پکن به کاراکاس ارائه دهد، با اطمینان چشم‌انداز ونزوئلا را برای مقاومت در برابر قدرت نظامی بسیار برتر آمریکا افزایش می‌دهد.
استقرارهای نظامی فعلی آمریکا در کارائیب، حضور این کشور را در سایر نقاط جهان کاهش می‌دهد. اگر واشنگتن درگیر جنگی شود که به سرعت پایان نیابد، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، ممکن است محاسبه کند که واشنگتنِ حواس‌پرت، در موقعیتی نخواهد بود که مانع از تصرف تایوان شود.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟