خودکشی نظامیان و فروپاشی درونی ارتش اسرائیل

گزارش اختصاصی خبر ۲۴؛ مهدیه سادات حسینی نسب،

افزایش بی‌سابقه موارد خودکشی در ارتش رژیم صهیونیستی، تازه‌ترین نشانه از بحران درونی این رژیم است؛ بحرانی که نه با جنگ غزه آغاز شد و نه با پایان آن متوقف خواهد شد، بلکه نتیجه طبیعی ساختاری فاسد، جنگ‌طلب، و مبتنی بر خشونت است. داده‌های رسمی اسرائیل نشان می‌دهد که میزان خودکشی نظامیان در سال جاری بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ درصد نسبت به سال‌های پیش افزایش یافته است. کارشناسان اسرائیلی نیز، ناچار از اعتراف به این واقعیت، علت آن را فشارهای روحی و فروپاشی روانی ناشی از حضور در میدان غزه دانسته‌اند.

منابع داخلی ارتش اسرائیل در ماه‌های اخیر گزارش داده‌اند که بخش قابل توجهی از نیروهای حاضر در نبرد غزه دچار علائم «اختلال استرس پس از سانحه» (PTSD) شده‌اند. این علائم از بی‌خوابی و کابوس تا احساس گناه و ازخودبیگانگی گسترده است. این وضعیت، در ارتشی که مشروعیت اخلاقی عملیاتش زیر سؤال رفته و جامعه بین‌المللی آن را متهم به جنایت جنگی می‌کند، شدت بیشتری دارد.

در چنین شرایطی، خودکشی نه واکنشی فردی بلکه تبلور بحرانی جمعی است: نظامیانی که در ساختار فکری خود به آنان آموخته‌اند که «کشتن غیرنظامیان» بخشی از دفاع از موجودیت اسرائیل است، اکنون با فروپاشی روانی مواجه شده‌اند؛ زیرا آنچه در غزه دیده‌اند، چیزی جز قتل‌عام و ویرانی نبوده است.

در طول جنگ اخیر غزه، بسیاری از سربازان اسرائیلی شاهد صحنه‌هایی بوده‌اند که نه از دشمن مسلح، بلکه از کودکان، مادران و خانواده‌های غیرنظامی فلسطینی بر جا مانده است. این مواجهه مستقیم با واقعیتِ جنایت، وجدان جمعی بخشی از نظامیان را شکسته است. سربازانی که از کودکی با تبلیغات ایدئولوژیک صهیونیستی بزرگ شده‌اند، وقتی با چهره واقعی جنگ مواجه می‌شوند، احساس پوچی، شرم و اضطراب شدید پیدا می‌کنند. همین شکاف میان «آنچه به آنان گفته شده» و «آنچه در واقعیت دیده‌اند» یکی از علل اصلی افزایش خودکشی است.

فشار اجتماعی و فروپاشی خانواده‌های نظامیان صهیونیست‌

افزایش خودکشی تنها محدود به میدان نبرد نیست؛ بحران به درون خانه‌ها و خانواده‌های اسرائیلی نیز سرایت کرده است. ده‌ها مورد از طلاق، خشونت خانگی و سوءمصرف مواد مخدر در میان نظامیان بازگشته از غزه گزارش شده است. خانواده‌هایی که تصور می‌کردند همسر یا فرزندشان «قهرمان ملی» است، اکنون با انسان‌هایی مواجه‌اند که درونشان تهی شده است. بسیاری از این سربازان از جامعه فاصله گرفته‌اند و به گفته تحلیلگر امور اسرائیلی، «عماد ابوعماد»، دچار بحران هویتی عمیقی شده‌اند که از خانواده و اجتماع طردشان می‌کند.

این موج خودکشی در واقع نتیجه طبیعی جامعه‌ای است که بر پایه ایدئولوژی نفرت، برتری‌طلبی نژادی و حذف دیگری بنا شده است. ارتش اسرائیل نه یک نیروی دفاعی بلکه بازوی اجرای سیاست‌های توسعه‌طلبانه و تبعیض‌آمیز است. وقتی چنین نهادی به نسل‌های جدید القا می‌کند که خشونت علیه غیرنظامیان «وظیفه مقدس» است، نتیجه‌اش نسلی است که یا وجدان خود را از دست می‌دهد، یا در برابر بار اخلاقی اعمالش فرو می‌پاشد. امروز شاهد نسل دوم و سوم سربازانی هستیم که در چرخه بی‌پایان جنایت و پشیمانی گرفتار شده‌اند.

در بُعدی عمیق‌تر، این پدیده بازتابی از بحران ایمان و معنای زندگی در جامعه اسرائیلی است. صهیونیسم، که بر پایه ایدئولوژی سکولار و قومی شکل گرفته، هیچ مبنای معنوی یا اخلاقی برای زندگی فردی باقی نگذاشته است. وقتی نظامیان اسرائیلی در میدان جنگ احساس می‌کنند برای هدفی پوچ می‌جنگند، و نه برای ارزش یا ایمان، روح آنان فرسوده می‌شود. آنچه امروز در آمار خودکشی دیده می‌شود، در واقع فروپاشی درونی فلسفه وجودی اسرائیل است؛ فلسفه‌ای که حتی پیروانش دیگر به آن باور ندارند.

از نظر راهبردی، بحران روحی نظامیان اسرائیلی به معنای تضعیف واقعی ارتش است. ارتشی که درگیر بی‌اعتمادی داخلی، شکاف میان افسران و سربازان، و ناتوانی از بازگرداندن نیروهایش به میدان نبرد است، نمی‌تواند برتری خود را حفظ کند. ارتش اسرائیل که زمانی با غرور از «آمادگی کامل» سخن می‌گفت، اکنون با واقعیتی روبه‌روست که در آن سربازانش نه از دشمن، بلکه از خود می‌ترسند. خودکشی‌های پی‌در‌پی زنگ خطری است برای فروپاشی انضباط و روحیه، چیزی که هیچ تانک و جنگنده‌ای قادر به جبرانش نیست.

رسانه‌های اسرائیلی همواره تلاش می‌کنند این موارد را کوچک جلوه دهند. آمار رسمی منتشرشده معمولاً تنها بخش اندکی از واقعیت را بازتاب می‌دهد؛ اما حتی همین آمار محدود نیز نشان می‌دهد که بحران از کنترل خارج شده است. پنهان‌کاری رسانه‌ای فقط مشروعیت حکومت را بیشتر زیر سؤال می‌برد، زیرا جامعه می‌داند حقیقت را از او پنهان کرده‌اند.

امروز رسانه‌های منتقد اسرائیل به‌صراحت می‌نویسند که «دولت در حال جنگی است که سربازانش دیگر نمی‌خواهند در آن شرکت کنند».

افزایش خودکشی نظامیان اسرائیلی تنها یک آمار تلخ نیست، بلکه نشانه مرگ تدریجی پروژه صهیونیسم است. نظامی که از کودک یهودی، «سرباز اشغالگر» می‌سازد و از او می‌خواهد هر روز چهره انسان‌بودن را انکار کند، دیر یا زود قربانی همان خشونتی می‌شود که آفریده است. امروز خودکشی در ارتش اسرائیل، معنای روشنی دارد: ارتشی که بر پایه ظلم بنا شده، از درون فرو می‌پاشد. بحران روانی سربازان اسرائیلی، ادامه جنگ غزه نیست؛ نتیجه طبیعی جنایتی است که سال‌ها علیه یک ملت بی‌دفاع ادامه یافته است.