گزارش اختصاصی خبر۲۴،هالیوود، قلب صنعت فیلمسازی جهان، اکنون به صحنه‌ای از فشار و کنترل سیاسی تبدیل شده است؛ جایی که کمپانی‌های بزرگ مانند پارامونت با انتشار فهرستی از هنرمندان حامی فلسطین، رسماً بایکوت علیه آنها را آغاز کرده‌اند. این اقدام، پیامد طبیعی سلطه صهیونیست‌ها در هالیوود و تلاش برای مهار صدای منتقد اسرائیل است. هنرمندانی مانند خاویر باردم، مارک رافلو و اما استون که تعهدنامه «سینماگران برای فلسطین» را امضا کرده‌اند، اکنون در معرض محرومیت از پروژه‌های بزرگ سینمایی قرار دارند.
تعهدنامه یادشده که بیش از ۱۲۰۰ امضا دارد، موضع صریحی در برابر شرکت‌های فیلمسازی اسرائیلی اتخاذ کرده و همکاری با آنها را محکوم می‌کند. این اقدام، حمایت از فلسطین را به یک خط قرمز سیاسی در صنعت سرگرمی غرب تبدیل کرده است. با این حال، قدرت رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی باعث شده است که صدای مقاومت تنها محدود به غزه یا فلسطین نباشد و از لندن، نیویورک و دیگر پایتخت‌های فرهنگی جهان شنیده شود.
پارامونت و دیگر استودیوهای بزرگ، تحت هدایت مدیران یهودی مانند دیوید الیسون، مسیر همکاری با سینماگران منتقد اسرائیل را محدود کرده‌اند. این سیاست، علی‌رغم پوسته سخت ظاهری، در معرض چالش است؛ زیرا پویش‌های حامی فلسطین در غرب روزبه‌روز گسترده‌تر شده و هنر، به‌عنوان ابزاری برای بیان مقاومت، نمی‌تواند به آسانی سانسور شود.
استفاده از لیست سیاه و محدود کردن همکاری‌ها، نشانگر دوگانگی در فضای فرهنگی غرب است؛ از یک سو، آزادی بیان یک اصل تبلیغاتی است و از سوی دیگر، فشار اقتصادی و سیاسی بر هنرمندان منتقد، واقعیت تلخی است که با آن روبه‌رو هستند. این فشارها اگرچه می‌توانند کوتاه‌مدت کارایی داشته باشند، اما به‌طور استراتژیک باعث تقویت همبستگی میان هنرمندان و تشدید جنبش‌های حامی فلسطین شده است.
از منظر راهبردی، ایستادگی هنرمندان در برابر این فشارها پیامدهای فراتر از عرصه سینما دارد. آنها نه تنها صدای اعتراض علیه اسرائیل را حفظ می‌کنند، بلکه الگویی از مقاومت فرهنگی برای جامعه جهانی ارائه می‌دهند. این مقاومت، نشان می‌دهد که هنر و فرهنگ قادرند در برابر ابزارهای قدرت نرم و سیاستگذاری‌های تحمیلی ایستادگی کنند.
در نهایت، بایکوت پارامونت هشدار روشنی برای جریان‌های سیاسی و اقتصادی حامی اسرائیل است؛ اما تجربه نشان می‌دهد، کنترل کامل صدای مقاومت از طریق فشار اقتصادی و سیاسی، ممکن نیست. هنر، به‌عنوان زبان جهانی، ظرفیت ایجاد پیوندهای همبستگی و بازتاب حقیقت را دارد و حتی در غرب نیز می‌تواند صدای فلسطین را شنیدنی‌تر کند.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟