به گزارش خبر ۲۴؛ با گذشت نزدیک به چهار سال از طرح افزایش سالانه ۲۰ درصدی ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی که بر اساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی در سال ۱۴۰۰ به اجرا گذاشته شد، ارزیابیهای میدانی دانشگاههای علوم پزشکی نشان میدهد که این سیاست، اگرچه به رشد عددی ورودیهای رشته پزشکی منجر شده، اما در بُعد زیرساختی و پشتیبانی آموزشی و رفاهی با چالشهای قابلتوجهی مواجه است.
هدف اولیه این طرح، تأمین نیروی انسانی حوزه درمان و رفع کمبود پزشک در مناطق مختلف به ویژه مناطق محروم کشور عنوان شده بود؛ موضوعی که در سالهای اخیر بهعنوان یکی از مطالبات سیاستگذاران بخش درمان مطرح بود. با این حال، بهدلیل عدم تخصیص کافی منابع و نبود آمادگی زیرساختی در بسیاری از دانشگاههای علوم پزشکی، افزایش ظرفیت در عمل پیامدهایی را به همراه داشته که در سخنان مسئولان آموزشی کشور نیز بهطور صریح منعکس شده است.
محمدرضا ظفرقندی، وزیر بهداشت با تأکید بر ضرورت تعادل ظرفیت پذیرش با زیرساختهای آموزشی و رفاهی اظهار کرد: طبق قانون برنامه ۲.۳ نفر به ازای هر هزار نفر جمعیت باید در رشته پزشکی داشته باشیم و ما اکنون به این حد رسیدهایم. این تعداد داشت با شیب ملایمی تامین میشد اما با این مصوبه سرعت گرفت. امروز مجموعاً حدود ۲۵۰ هزار پزشک و دانشجوی پزشکی داریم که نسبت به جمعیت کشور، بیش از ۲.۵ پزشک به ازای هر هزار نفر جمعیت داریم و بنابراین نیازی به افزایش ظرفیت نیست.
وی افزود: همه معتقدیم که ظرفیت پذیرش باید متناسب با زیرساختها و نیاز کشور باشد. در شورای عالی انقلاب فرهنگی گزارش کاملی ارائه شد و درخواست کردیم روند افزایش ظرفیت پزشکی متوقف شود. بر اساس مصوبه، امسال آخرین سال افزایش ۲۰ درصدی است و از سال آینده ظرفیتها باید با زیرساختها انطباق پیدا کند. این موضوع به صورت کتبی نیز به رئیسجمهور ارائه شده و در دستور کار شورای عالی انقلاب فرهنگی قرار خواهد گرفت.
در همین راستا، سیدرضا رئیسکرمی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران، از تأثیرات گسترده افزایش ظرفیتها بر امکانات رفاهی دانشگاهها سخن گفت. وی با تأکید بر اینکه مجموعههای آموزشی قادر به همپایی با رشد ناگهانی جمعیت دانشجویی نبودهاند، اظهار کرد: «افزایش ظرفیتها بهطور جدی بخشهای رفاهی و فرهنگی دانشگاههای علوم پزشکی را تحت فشار قرار داده است. بطوری که ما در سال جاری ناچار شدیم برای حدود هزار دانشجو خوابگاه استیجاری تهیه کنیم.»
به گفته او، نبود ساختمانهای استاندارد در محدوده اطراف دانشگاه بهویژه در شهر تهران موجب شده دانشگاهها به اجاره هر ساختمانی که امکان تبدیل آن به خوابگاه وجود دارد، روی بیاورند. رئیسکرمی توضیح داد که فرآیند مناسبسازی این ساختمانها نیز با هزینههای قابلتوجهی همراه بوده و در بسیاری از موارد، این فضاها همچنان با استانداردهای مطلوب فاصله دارند.
وی افزود: «اتاقهای چهار، شش و هشتنفره، کمبود سرویسهای بهداشتی و تراکم بیش از حد در خوابگاههای موقت باعث شده این فضاها حتی شرایط لازم برای استراحت مناسب را فراهم نکنند، چه برسد به اینکه دانشجویان بتوانند بهصورت مطلوب به مطالعه بپردازند.»
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟