به گزارش خبر۲۴، یادداشت‌های اخیر شخصیت‌های تأثیرگذار سیاسی و تحلیلی همچون ریچارد نفیو، جان هافمن، و باراک راوید، بار دیگر توجه‌ها را به چالش‌های پیش روی روابط ایران و آمریکا و آینده مذاکرات درباره برنامه هسته‌ای کشورمان جلب کرده است. محور اصلی این دیدگاه‌ها نشان‌دهنده تغییری استراتژیک در رویکرد آمریکا: نه برای حل مسائل، بلکه برای مهار ایران.
تمرکز بر مذاکره؛ ابزاری برای مهار ایران
این یادداشت‌ها، که از سوی افرادی مانند ریچارد نفیو (معمار تحریم‌های ایران)، جان هافمن (تحلیلگر جریان راست افراطی)، و باراک راوید (تحلیلگر امنیتی صهیونیست) منتشر شده، به صراحت تأکید دارند که هرگونه اقدام نظامی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران، احتمال موفقیت پایینی داشته و وضعیت را پیچیده‌تر خواهد کرد. از این رو، مذاکره به عنوان ابزاری برای فشار و مهار ایران مطرح شده است، نه راهکاری برای رفع تنش‌ها یا تحریم‌ها.
تحریم‌ها؛ ناکارآمدی و شکاف بین‌المللی
ریچارد نفیو در یادداشت اخیر خود در فارن افرز، به ناکارآمدی رژیم تحریم‌ها در شرایط کنونی اشاره کرده است. او معتقد است که برخلاف گذشته، امروز تحریم‌های یکجانبه آمریکا علیه ایران با مقاومت و نقض مداوم از سوی کشورهایی نظیر چین، روسیه و هند روبه‌روست. این تفرقه بین‌المللی اجرای مؤثر تحریم‌ها را دشوارتر کرده است.
به گفته نفیو، روابط ایران و روسیه در حال حاضر قوی‌تر از دهه‌های گذشته است و همکاری‌های دفاعی و استراتژیک بین دو کشور به طور چشمگیری افزایش یافته است. همچنین چین، به عنوان یکی از قدرت‌های جهانی، به رغم فشارهای دوحزبی واشنگتن، نقشی محوری در بی‌اثر کردن تحریم‌ها ایفا می‌کند.
چشم‌انداز مذاکرات؛ اهداف واقعی آمریکا
تحلیل‌ها نشان می‌دهد که هدف اصلی آمریکا از مذاکرات، نه حل مسئله هسته‌ای، بلکه وادارسازی ایران به عقب‌نشینی در این حوزه است. علاوه بر این، کاهش تأثیر تحریم‌ها و گسترش روابط بین‌المللی ایران، نگرانی اصلی سیاست‌گذاران آمریکایی است. در این میان، ابزار مذاکره، راهکاری برای اعمال فشار بیشتر و حفظ نوعی کنترل بر سیاست‌های ایران محسوب می‌شود.
جمع‌بندی: دیپلماسی یا تقابل؟
بررسی مواضع اخیر آمریکا نشان می‌دهد که این کشور همچنان بر راهبرد «مهار ایران» تمرکز دارد و مذاکره را به عنوان ابزاری برای تحقق این هدف دنبال می‌کند. با این حال، شکاف‌های بین‌المللی، ناکارآمدی تحریم‌ها، و تقویت روابط ایران با قدرت‌های شرقی، معادلات پیش روی این سیاست را پیچیده‌تر کرده است. آینده روابط ایران و آمریکا همچنان به تصمیم‌گیری‌های استراتژیک طرفین و تغییرات در مناسبات جهانی وابسته است.
انتهای پیام/
