به گزارش خبر۲۴،حقیقت تلخ است، سانسور آسان‌ترین راه برای خفه کردن آن به نظر می‌رسد. تحریم «فرانچسکا آلبانیز»، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر فلسطین، توسط آمریکا، نه فقط یک اقدام سیاسی که پرده‌ای از تلاش‌های پیدا و پنهان واشنگتن برای لاپوشانی جنایات اسرائیل است. این حرکت، مثل پتکی بر سر عدالت بین‌المللی فرود آمده و بار دیگر نشان داده که وقتی پای منافع استراتژیک به میان می‌آید، حتی صداهای معتبر جهانی هم می‌توانند خاموش شوند.
سندی که خواب واشنگتن را آشوب کرد
فرانچسکا آلبانیز، حقوقدان ایتالیایی که عمری را صرف افشای نقض حقوق بشر در فلسطین اشغالی کرده، با گزارش اخیرش (۱۲ تیر) بمبی خبری را در قلب نظام بین‌الملل منفجر کرد. او در سندی ۲۷ صفحه‌ای، که بر پایه بیش از ۲۰۰ مدرک از دولت‌ها، سازمان‌های حقوق بشری و دانشگاهیان شکل گرفته، بی‌پرده به اسرائیل و حامیانش تاخت. گزارش او فاش می‌کند که بیش از ۶۰ شرکت بین‌المللی در آنچه او «کارزار نسل‌کشی» در غزه و پشتیبانی از شهرک‌سازی‌های غیرقانونی در کرانه باختری می‌خواند، شریک جرم‌اند. اما آنچه خون را در رگ‌های آدمی به جوش می‌آورد، این است: در ۲۱ ماه گذشته، بورس تل‌آویو با جهشی ۲۱۳ درصدی، ۲۲۵.۷ میلیارد دلار سود به جیب سهامدارانش ریخته؛ ۶۷.۸ میلیارد دلارش فقط در یک ماه اخیر. در حالی که فلسطینی‌ها زیر باران بمب و قحطی جان می‌دهند، عده‌ای از رنج و ویرانی آن‌ها ثروت می‌اندوزند.
تحریم، پاسخ همیشگی به حقیقت
تنها چند روز پس از انتشار این گزارش، مارکو روبیو، وزیر امور خارجه آمریکا، آلبانیز را به بهانه «کارزار علیه تل‌آویو و واشنگتن» تحریم کرد. این اولین بار نیست که آمریکا چنین واکنشی نشان می‌دهد. یک ماه پیش‌تر، چهار قاضی دیوان کیفری بین‌المللی به دلیل صدور حکم علیه بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، هدف تحریم‌های مشابهی قرار گرفتند. انگار واشنگتن یک دستور کار ثابت دارد: هر کس علیه اسرائیل حرفی بزند، باید ساکتش کرد. این تحریم‌ها، به قول اسماعیل بقائی، سخنگوی وزارت خارجه ایران، «ریاکاری» محض است. او درست می‌گوید؛ حقیقت را نمی‌شود با تحریم خفه کرد، اما آمریکا ظاهراً هنوز این درس را یاد نگرفته.
سازمان عفو بین‌الملل این اقدام را «توهین به عدالت» خواند و استفان دوجاریک، سخنگوی سازمان ملل، آن را «رویه‌ای خطرناک» توصیف کرد. ولکر ترک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، هم از آمریکا خواست این تحریم را لغو کند. اما وقتی پای حمایت بی‌چون‌وچرا از اسرائیل در میان باشد، گوش واشنگتن به این حرف‌ها بدهکار نیست.
انفعال جهان، چک سفید برای جنایت
در حالی که غزه زیر بمباران و محاصره نابود می‌شود، سکوت جامعه جهانی گوش‌خراش است. حتی وقتی صدراعظم آلمان به صراحت اعتراف می‌کند که غرب از اسرائیل به‌عنوان ابزاری برای «کارهای کثیف» خود استفاده می‌کند، باز هم هیچ اقدام قاطعی از سوی نهادهای بین‌المللی دیده نمی‌شود. این انفعال، به اسرائیل و آمریکا جرأت می‌دهد تا فراتر بروند: از بمباران پناهگاه‌های فلسطینیان گرفته تا هدف قرار دادن پزشکان، روزنامه‌نگاران و حتی کارکنان سازمان ملل. انگار قرار است هیچ صدایی از غزه به گوش جهان نرسد.
نوبل برای آلبانیز، سیلی به صورت سانسور
در این میان، یک پیشنهاد غیرمنتظره از دل اروپا برخاسته: اعطای جایزه صلح نوبل به فرانچسکا آلبانیز. این ایده، که از سوی یکی از اعضای پارلمان اروپا مطرح شده، چیزی بیش از یک قدردانی ساده است. این پیشنهاد، تلنگری است به وجدان خفته جهان؛ فریادی برای دفاع از صلح و حقوق بشری که آمریکا و اسرائیل می‌خواهند زیر چکمه‌هایشان له کنند. در مقابل، وقتی نتانیاهو با وقاحت خود را شایسته جایزه نوبل می‌خواند، تنها می‌توان به حال جهانی گریست که ارزش‌هایش این‌گونه به سخره گرفته می‌شود.
پایان تلخ یا آغازی برای بیداری؟
تحریم آلبانیز فقط یک خبر نیست؛ نشانه‌ای است از عمق بحرانی که عدالت جهانی در آن گرفتار شده. وقتی گزارشگری که برای حقیقت می‌جنگد، به جای حمایت، طرد و سرکوب می‌شود، باید پرسید: جهان کجا ایستاده؟ ادامه این انفعال، به معنای دادن مجوز به اسرائیل و آمریکا برای جنایات بیشتر است. اما هنوز روزنه امیدی هست. صدای آلبانیز، صدای فلسطینی‌هاست که از زیر آوار فریاد می‌زنند. این صدا را باید شنید، پیش از آنکه در سایه سانسور برای همیشه خاموش شود.
