به گزارش خبر۲۴،چین با اجرای یکی از بزرگ‌ترین طرح‌های بیابان‌زدایی جهان موفق شد بیابانی به وسعت ۱۱۵ هزار مایل مربع (تقریباً هم‌اندازه ایالت تگزاس آمریکا) را از یک منطقه شنی و لم‌یزرع به مزارعی سرسبز تبدیل کند. این پروژه که به‌ویژه در بیابان‌های شمالی و غربی چین اجرا شد، اکنون نه‌تنها امنیت غذایی این کشور را تقویت کرده بلکه بخشی از نیاز جهانی به کالاهای کشاورزی را نیز تأمین می‌کند.فرایند تحولابتدا بولدوزرها تپه‌های شنی را هموار کردند. سپس با استفاده از ماشین‌های بزرگ، بقایای گیاهی و کلش‌ها به‌عنوان مالچ و بادشکن در خاک تثبیت شد؛ این اقدام جلوی حرکت شن‌ها و فرسایش بادی را گرفت. پس از آن، نهال‌هایی مقاوم به خشکی و شوری کاشته شدند که به‌تدریج کیفیت خاک را بهبود بخشیدند. در گام بعد، این زمین‌ها آماده کشت محصولات استراتژیک شدند: گندم، ذرت، پنبه و انگور.امروز نتیجه این اقدام شگفت‌انگیز است: زمین‌هایی که هیچ نفع اقتصادی نداشتند، اکنون غذای میلیون‌ها نفر را تأمین می‌کنند. طبق برآوردها، این سطح احیاشده توان تولید سالانه بیش از ۳۰ میلیون تُن غله (معادل غذای بیش از ۱۲۰ میلیون نفر در یک سال) را دارد. افزون بر این، چین توانسته در محصولاتی مانند پنبه و ذرت به تولید انبوه برسد.
-
اندازه متن
+
درس‌هایی برای ایرانایران بیش از ۳۰ میلیون هکتار( بیش از یک پنجم مساحت کشور) بیابان دارد. اگر تنها ۱۰ درصد از این مساحت (معادل سه میلیون هکتار) با الگویی مشابه چین احیا شود، ظرفیت تولید محصولات کشاورزی کشور به شکل چشمگیری افزایش خواهد یافت. برآوردها نشان می‌دهد چنین سطحی می‌تواند سالانه:۸ تا ۱۰ میلیون تُن گندم (غذای حدود ۴۰ میلیون نفر)۵ میلیون تُن ذرت (تأمین خوراک دام و طیور)و صدها هزار تُن پنبه و انگور صنعتیرا تولید کند. این حجم تولید می‌تواند ایران را در بسیاری از کالاهای اساسی به مرز خودکفایی برساند.وابستگی غذایی و تهدیدهای سیاسیطبق آمار رسمی، ایران سالانه حدود ۱۲ میلیارد دلار(معادل یک سوم درآمد نفتی) صرف واردات کالاهای اساسی کشاورزی می‌کند؛ این وابستگی غذایی، علاوه بر فشار اقتصادی، یک تهدید سیاسی نیز محسوب می‌شود. در شرایط بحران جهانی یا تحریم، کشورهایی که وابسته به واردات غلات هستند، بیش از هر زمان دیگری آسیب‌پذیر می‌شوند. به بیان روشن، همان‌طور که نفت ابزار فشار سیاسی است، غذا نیز به سلاح ژئوپلیتیک تبدیل شده است.تجربه چین ثابت کرد که می‌توان حتی بیابان‌های خشک و بی‌ثمر را به زمین‌های حاصلخیز بدل کرد. ایران نیز با وسعت بیابان‌های خود می‌تواند این مسیر را دنبال کند. بیابان‌های ایران اگر به جای تهدید، به فرصت تبدیل شوند، نه‌تنها امنیت غذایی را تضمین خواهند کرد بلکه کشور را به یک صادرکننده منطقه‌ای محصولات کشاورزی بدل می‌سازند.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟