ضرورت نجات سازمان ملل از اسارت آمریکا

گزارش اختصاصی خبر ۲۴؛ بررسی اندیشکده‌های عربی و غربی نشان می‌دهد که بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان، خواستار انتقال مقر سازمان به کشوری بی‌طرف مانند سوئیس، بلژیک، کانادا یا برزیل هستند تا استقلال تصمیم‌گیری و شمول‌گرایی این سازمان بازسازی شود.

رفتارهای یکجانبه و سیاسی دولت آمریکا، از جمله محروم کردن هیئت فلسطینی از ورود به آمریکا و اعمال محدودیت سفر علیه کشورهای مسلمان، نمونه‌هایی از دخالت مستقیم واشنگتن در عملکرد سازمان ملل است. اندیشکده‌ها تأکید دارند که این اقدامات نه تنها اصول منشور ملل متحد را نقض می‌کند، بلکه موجب کاهش اعتماد عمومی و مشروعیت نهاد در میان کشورهای جنوب جهانی شده است.

علاوه بر این، تصمیمات یک‌جانبه واشنگتن در مسائل بین‌المللی، از جنگ عراق تا نادیده گرفتن مصوبات شورای امنیت، نشان می‌دهد که سازمان ملل تحت تاثیر سیاسی آمریکا، از ایفای نقش نظارتی و میانجی‌گرایانه خود باز مانده است. تحلیلگران غربی و عربی بر این باورند که انتقال مقر به کشوری بی‌طرف می‌تواند استقلال و قدرت سازمان در حل بحران‌های جهانی، از جمله مسائل فلسطین و خاورمیانه، را بازگرداند.

به گفته کارشناسان، جابه‌جایی مقر سازمان ملل از جنبه نمادین نیز اهمیت دارد؛ این اقدام می‌تواند صدای کشورهای جنوب جهانی را در صحنه دیپلماسی بین‌الملل تقویت کند و نشان دهد که سازمان ملل تنها یک ابزار در دست قدرت‌های بزرگ نیست. بررسی تجربیات تاریخی نیز حاکی است که نهادهای بین‌المللی زمانی موفق عمل کرده‌اند که مکان تصمیم‌گیری آنها از فشار مستقیم بازیگران بزرگ فاصله داشته باشد.

اندیشکده‌های عربی تأکید دارند که وضعیت کنونی، به نوعی نشان‌دهنده یک بحران مشروعیت برای سازمان ملل است و بدون اصلاح ساختاری و بازنگری در مکان و شیوه تصمیم‌گیری، اعتماد عمومی و همکاری کشورهای جهان به تدریج کاهش خواهد یافت. در مقابل، تحلیلگران غربی بر ضرورت ایجاد مکانیزم‌های شفاف و مستقل تاکید دارند تا فعالیت‌های ناظرانه و میانجی‌گرانه سازمان ملل توان پاسخگویی واقعی و کاهش فشارهای سیاسی را پیدا کند.

در نهایت، کارشناسان مشترکاً بر این نکته تأکید دارند که جابه‌جایی مقر سازمان ملل، نه یک خواسته سیاسی صرف، بلکه گامی ضروری برای بازگرداندن اعتبار و استقلال نهادی این سازمان است. تنها با چنین اقدامی می‌توان اطمینان حاصل کرد که تصمیمات سازمان بر اساس مصالح جهانی و نه منافع یک قدرت واحد اتخاذ می‌شود و صدای همه کشورهای عضو، به ویژه کشورهای جنوب جهانی، در معادلات بین‌المللی شنیده خواهد شد.