گزارش اختصاصی خبر ۲۴؛ این رویداد، نقشآفرینی جمهوری اسلامی ایران را از حاشیه «حامی یک همسایه» به متن و کانون «معمار ثبات منطقهای» ارتقا داد. امروز که بغداد این مناسبت را در آرامش و با حاکمیت ملی تثبیتشده گرامی میدارد، واکاوی واقعیتهای میدانی آشکار میکند که بدون مداخله سریع، قاطع و راهبردی ایران، جغرافیای سیاسی عراق و ترتیبات امنیتی منطقه، سرنوشتی بهکلی متفاوت مییافت.
داعش، به عنوان محصول یک طراحی اطلاعاتی-سیاسی پیچیده، از خلأهای امنیتی ناشی از تحولات سوریه و عراق سوءاستفاده کرد و با پشتیبانی آشکار و پنهان شبکهای از بازیگران فرامنطقهای و منطقهای، در کوتاهمدتی حیرتآور بر دو سوم خاک عراق مسلط شد. ماهیت این گروه، نه یک جنبش خودجوش تکفیری، که پروژهای مهندسیشده برای بیثباتسازی «محور مقاومت» و ایجاد دگرگونی در توازن قوای غرب آسیا بود.
در این برهه سرنوشتساز، اولین و مؤثرترین واکنش، نه از پایتختهای غربی یا ائتلافهای بینالمللی، که از تهران آغاز شد. واکنشی مبتنی بر عمل و تعهد راهبردی، متجلی در استقرار مستشاران نظامی مجرب، انتقال دانش و تجربه میدانی، و پشتیبانی لجستیکی-تسلیحاتی شفاف. پیوند ناگسستنی «میدان» و «سیاست» در این مرحله، در قالب حضور چهرههایی کمنظیر مانند سردار شهید قاسم سلیمانی و شهید ابومهدی المهندس تبلور یافت؛ فرماندهانی که توانستند ساختار «حشد الشعبی» و نیروهای مقاومت مردمی عراق را از مجموعهای پراکنده به ستون فقرات دفاع از حاکمیت ملی این کشور تبدیل کنند.
پیروزیهای پیاپی پس از فتوای تاریخی مراجع تقلید، از شکستن محاصره آمرلی و سامرا تا نبرد گسترده موصل، ثابت کرد که مدل امنیتی ایران – ترکیبی از رهبری فرماندهی واحد، عملیات مشترک، و بسیج مردمی – یک الگوی بومی، کارآمد و قابل تکرار در مقابله با تروریسم سازمانیافته است. این مدل موفق شد ماشین جنگی داعش را که از پشتیبانی اطلاعاتی و مالی بازیگران بینالمللی بهره میبرد، در هم شکسته و زمینگیر کند.
بازخوانی اسناد و گواهیهای میدانی رهبران عراقی، از نخستوزیران تا فرماندهان ارشد، تصویری روشن ارائه میدهد: رویداد دهم دسامبر ۲۰۱۷ (اعلام پیروزی نهایی بر داعش) تنها پایان یک حکومت خودخوانده تروریستی نبود؛ بلکه آغاز تحکیم یک واقعیت جدید ژئوپلیتیک بود. واقعیتی که نشان داد ایران، برخلاف روایتسازی رسانههای غربی، یک کنشگر امنیتساز و ثباتآفرین است که در لحظات بحرانی، بدون چشمداشت مستقیم، بار اصلی دفاع از تمامیت ارضی و امنیت ملتهای منطقه را بر دوش میکشد.
اکنون پس از هشت سال، کلانشهرهای عراق در آرامش نسبی نفس میکشند. اما حافظه تاریخی ملت عراق، نقش بیبدیل ایران را در این گذار سرنوشتساز فراموش نکرده است. این سالگرد، بیش از هر چیز حامل پیامی راهبردی است؛ امنیت در غرب آسیا یک کالای وارداتی و تحمیلی نیست؛ بلکه محصولی بومی، ساختنی و مبتنی بر مشارکت و تعهد است. در این معادله دشوار، ایران نه یک ناظر منفعل، بلکه بازیگری فعال، پیشقراول و تعیینکننده بود که نقشه راه مقابله با بحرانهای آینده منطقه را نیز عملاً ترسیم نمود. ثبات امروز عراق، میراث ملموس همان انتخاب راهبردی و هزینهپذیری دیروز است.
نظر شما در مورد این مطلب چیه؟