تعلل، سهم ایران را ترانزیت منطقه را می‌بلعد

به گزارش خبر۲۴،رقابت کریدوری در منطقه وارد فاز تازه‌ای شده است؛ فازی که دیگر صرفاً بر سر «موقعیت جغرافیایی» نیست، بلکه بر محور سرعت اجرا، انسجام تصمیم‌سازی و توان جذب بار می‌چرخد. ایران اگرچه به ‌طور طبیعی در نقطه اتصال آسیای میانه، قفقاز، جنوب آسیا و آب‌های آزاد قرار دارد، اما شواهد میدانی نشان می‌دهد این مزیت راهبردی، در عمل آن‌گونه که باید به ثروت و قدرت ژئو‌اقتصادی تبدیل نشده است.در مقابل، کشورهایی مانند آذربایجان، ترکیه و قزاقستان با بهره‌گیری از سرمایه‌گذاری‌های هدفمند، اصلاح فرآیندهای لجستیکی-ترانزیتی و پیوند با بازیگران بین‌المللی، در حال تثبیت جایگاه خود در کریدورهای منطقه‌ای هستند. این کشورها نه‌تنها زیرساخت می‌سازند، بلکه هم‌زمان قواعد بازی ترانزیت را نیز بازنویسی می‌کنند؛ از دیجیتالی‌سازی مرزها گرفته تا تضمین سیر زمانی و کاهش ریسک برای صاحبان بار.در ایران اما، پروژه‌های کلیدی همچنان با تأخیرهای طولانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. نمونه شاخص آن راه‌آهن چابهار–زاهدان است که پس از حدود ۱۵ سال، اکنون وعده تکمیل آن تا پایان سال داده شده است. مسئله اینجاست که در این فاصله، بازار منتظر نمانده و بارهای ترانزیتی مسیر خود را از کریدورهای رقیب پیدا کرده‌اند؛ مسیری که بازگرداندن آن‌ها، به‌مراتب دشوارتر از جذب اولیه خواهد بود.کارشناسان حمل‌ونقل تأکید دارند که کریدورها صرفاً مسیر عبور کالا نیستند، بلکه ستون فقرات اقتصاد غیرنفتی محسوب می‌شوند. تکمیل به‌موقع این مسیرها می‌تواند هزینه حمل را کاهش دهد، صادرات را تقویت کند، اشتغال در بنادر و مناطق مرزی ایجاد کند و سرمایه خارجی جذب کند. در نقطه مقابل، هر ماه تأخیر، به معنای تقویت جایگاه رقبا در بازار ترانزیت است.